Dopiero 8 maja ustalono dokładną datę lądowania - aby operacja się powiodła potrzebna była pełnia księżyca. Jedyną datą równocześnie: pełni, przypływu i prognozowanego pomyślnego wiatru był 5 czerwca. Godzina rozpoczęcia desantu - oznaczona kryptonimem H - została zsynchronizowana z odpływem i ustalona na 6:30 dla zachodniego sektora inwazyjnego oraz na 7:30 dla wschodniego.
Lądowanie wojsk sił alianckich poprzedzono silnym bombardowaniem północnego wybrzeża Francji, Belgii i Holandii. W tej akcji wzięło udział około:
Plaża Sword
Piechota brytyjska dostała się na brzeg przy małych stratach własnych. W ciągu dnia udało się jej wedrzeć w głąb lądu na odległość 8 km.
Plaża Juno
Kanadyjskie oddziały, które lądowały na tym odcinku wybrzeża, musiały się zmierzyć z 11 bateriami 155 mm dział, 9 bateriami dział 75 mm oraz z gniazdami karabinów maszynowych, schronami i innymi umocnieniami oraz z falochronem dwa razy wyższym niż na plaży Omaha. Pierwszy rzut stracił 50% swojego stanu osobowego - były to jedne z największych strat podczas D-day.
Plaża Gold
Na plaży Gold alianci poniesli duże straty, głównie dlatego, że pływające czołgi (Shermany DD) spóźniły się ze swoim przybyciem. Ponadto Niemcy bardzo silnie ufortyfikowali wioskę znajdującą się na wybrzeżu. 50. dywizji udało sie jednak pokonać przeszkody, a następnie przejść przez przedmieścia Bayeux.
Plaża Omaha
Odcinek plaży Omaha był najkrawawszym lądowaniem aliantów. Amerykańskie 1. Dywizja Piechoty i 29. Dywizja Piechoty miały za przeciwnika 352. dywizję niemiecką, jedną z najlepiej wyszkolonych wśród wojsk broniących Normandii. Omaha była także jedną z najlepiej ufortyfikowanych plaż, a ostrzeliwanie i bomabardowanie schronów okazało się nieskuteczne.
Plaża Utah
Ofiary na plaży Utah, najbardziej na zachód wysuniętym odcinku lądowania, wynosiły 127 ludzi z ogólnej liczby 23 tys., którzy wylądowali na, jak się później okazało, najmniej bronionej z plaż.